Είναι κοινώς αποδεκτό πως το δημόσιο σχολείο αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα.

Ελλείψει χρημάτων και σχεδιασμού, μεαποτέλεσμα να αδυνατεί να ανταποκριθεί σωστά στον ρόλο του.

Ειδικά όταν πρόκειται για μαθητές που επιθυμούν να εισαχθούν σε κάποιο Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ, το σχολείο έχει μετατραπεί σε απλό εξεταστικό κέντρο. Λίγες οι ώρες κατεύθυνσης και αρκετές οι ώρες γενικής παιδείας, που στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουν νόημα.

Το αποτέλεσμα είναι να ενθαρρύνεται η διέξοδος των περισσοτέρων στα φροντιστήρια και ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, που επιλέγονται ως οι βασικοί συντελεστές για την εισαγωγή των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η ιδιωτική εκπαίδευση σήμερα, έχει αποκτήσει χαρακτήρα λαϊκού θεσμού. Ενός θεσμού που αξιοποιεί τον ιδιαίτερο χρόνο ενός τελειόφοιτου λυκείου, και του δίνει την ευκαιρία να καρπωθεί τα οφέλη ανάλογα με τους κόπους που καταβάλλει.

Τα φροντιστήρια έχουν πλέον δημιουργήσει μια διαχρονική σχέση εμπιστοσύνης με τους μαθητές και την οικογένεια, και είναι από τους μοναδικούς εκπαιδευτικούς φορείς που αναλαμβάνουν ευθύνη και δέσμευση έναντι των ενδιαφερόμενων για την επιδίωξη ενός συγκεκριμένου στόχου.

Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει την ιδιωτική εκπαίδευση «Παραπαιδεία». Το συγκεκριμένο πρόθεμα (παρά) φέρει μαζί του μια ιδιαίτερα αρνητική χροιά. Ο ρόλος των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων απέχει αρκετά από αυτόν τον χαρακτηρισμό. Είναι ένας ρόλος διακριτός και συμπληρωματικός προς την δημόσια παιδεία, διότι καλύπτει τις αδυναμίες της στο έπακρο. Τα φροντιστήρια τελειοποιούν την δουλειά που γίνεται στα σχολεία με την κοινή συναίνεση από γονείς και μαθητές.

Ο σωστός ορισμός είναι «Ενισχυτική Διδασκαλία». Άλλωστε κανείς ιδιωτικός φορέας εκπαίδευσης δεν ανταγωνίζεται την δημόσια παιδεία στον κοινωνικό της ρόλο, αντιθέτως την ενισχύει και την ολοκληρώνει σε ειδικά εκπαιδευτικά αντικείμενα αναγκαία για την εξέλιξη και την μετά-λυκειακή ζωή ενός μαθητή.